อย่ารอให้ถึงวันนั้น อย่ารู้ตัวเมื่อสาย อย่ารอเคาะโลงเรียกแม่กินข้าวไม่มีประโยชน์
คนที่ยังมีโอกาสก็ดูแลแม่ให้ดีที่สุดนะคะ อย่ารู้ตัวเมื่อสาย อย่ารอเคาะโลงเรียกแม่กินข้าวไม่มีประโยชน์ ทำเผื่อคนไม่มีแม่ให้กอดอีกแล้วด้วยนะคะ
เมื่อตอนที่คุณเกิด มีผู้หญิงคนหนึ่ง โอบกอดคุณด้วยความรัก
เธอถูกคุณเรียกว่า “แม่” เธอผู้นี้เฝ้าทะนุทะนอมคุณดั่งกับไข่ในหิน เฝ้าฟูมฟัก
หวังแค่เพียงลูกมีความสุขกินอิ่ม นอนหลับสบาย..
จนเมื่อฝาเท้าน้อยๆ เริ่มแข็งแกร่งขึ้น พร้อมที่จะก้าว..แม่ก็ยังประคับประคองอยู่ไม่ห่าง
หวังให้เจ้าเรียน มีการศึกษา ด้วยการยอมลำบากตรากตรำ แม้ข้าวในหม้อจะไม่พอกิน
แต่ก็ยอมอด เพื่อให้ลูกมีกินมีใช้ มีเงินไปศึกษา..หลายครั้งด้วยความเป็นห่วง แม่จะห้าม
ไม่ให้ไปโน้นนี่นั้น แต่เสียงตะหวาดที่ตรอกกลับมาว่า “อย่ามายุ่ง”..น้ำตาน้อยๆ ของแม่
เริ่มไหลริน… วันแล้ววันเล่า..แม่ดิ้นรนทำงานกัดฟันสู้ ส่งเจ้าเรียนจนจบมีการศึกษา..หลังที่เคยเหยีดตรงเริ่มงุ่มงอลง
จนหัวใจน้อยๆ ของเจ้าเริ่มมี “รัก” โทรถามไถ่ทุกวันเช้าเย็น..เหนื่อยไหมกินข้าวหรือยัง
แต่มีสักครั้งไหมที่ยกสายถามแม่.. แม่เหนื่อยไหมกินข้าวหรือยัง” แม้คุณจะกลับบ้านดึกดื่นขนาดไหน
แต่คุณที่ยอมอดตาหลับขับตานอน เพื่อรอให้คุณกลับมา ก็คือแม่ อีกเช่นเคย
ท่านหวังเพียงแค่..ได้ส่งคุณเข้านอน เหมือนยังเยาว์เช่นนั้น..และอยู่เพื่อรอด้วยความเป็นห่วง
หวังให้คุณรอดปลอดภัยมีชีวิตมา กลับมานอนในบ้านหลังเก่า เดิม ๆหลังนี้
แต่เมื่อคุณสะยายปีกขึ้นเองได้ สิ่งที่คุณพบสิ่งที่คุณเห็นช่างสดใสงดงาม มีอาหารดีๆ กิน มีเสื้อผ้าดีๆใส่ มีเพื่อนมากมาย
ในขณะที่แม่อาจเหลือคุณเพียงแค่คนเดียว และในวันที่คุณมีน้ำตา เสียใจ ตกอับ ตกงาน แต่แม่ก็ยังเป็นแม่
พร้อมยินดีแบกคุณไว้เสมอ ไม่ว่าคุณจะโตแค่ไหนก็ตาม เธอไม่เคยปฎิเสธที่จะอุ่มชูดูแลคุณเลย
มีแต่ “กลับมาบ้านเราเถอะลูก” เมื่อวันเวลาเปลี่ยนผ่าน หูของแม่อาจไม่ได้ยิน อย่ารำคาญแม่เลย
เพราะเมื่อยามคุณเด็ก แม่ไม่เคยรำคาญที่จะตอบคำถามของคุณซ้ำๆ เลยนะ อย่ารังเกลียดอะไรท่านเลย
หากวันนี้ท่านหลงๆ ลืมๆ ถ่ายไม่เป็นที่ เพราะกว่าที่คุณจะมีวันนี้ท่านทั้งเช็ดทั้งทำความสะอาดก้นคุณมาตั้งกี่หน
มันไม่ใช่เรื่องน่าเบื่อ หรือภาระเลยหากวันนี้คุณต้องพยุงท่านเดินบ้าง เพราะกว่าที่คุณจะตั้งไข่ก้าวเดินได้
ท่านเต็มใจที่จะสอนให้คุณก้าว แม้คุณจะล้มสักกี่ครั้งท่านก็พร้อมพยุง แม้แต่..ตอนนี้ก็ตาม หากคุณทุกข์หรือลำบาก
อ้อมแขนของแม่อย่าเปิดอ้ารอรับเสมอ
คุณเคยหันไปดูผู้หญิงคนนี้บ้างไหม..
วันนี้คุณทำอะไรให้เธอบ้าง..เธอเหนื่อยไหม..เธอหิวไหม..คุณโชคดีแค่ไหนที่วันนี้ยังมีแม่อยู่..
ซึ่งต่างจากหลายคน วันแม่เขาไม่มีสิทธิ์ได้เห็นหน้าแม่ได้กราบตักอุ่น ๆของแม่เลยด้วยซ้ำ..อย่ารอให้ถึงวันนั้น
หากวันนี้คุณออกมาทำงานไกลบ้านที่เคยนอน..วันแม่ปีนี้ กลับไปหาท่านให้ดีใจอีกสักครั้ง..
อย่าคิดว่ายังมีท่านอยู่ไปเมื่อไรก็ได้ ส่งเงินให้ใช้ หาให้กินเมื่อไรก็ได้..เพราะหากวันนั้นไม่มาถึง
แม่ของคุณรอไม่ไหว..การไปเคาะฝาโรงปลุกท่านมากินอาหารที่ชอบ หรือทำบุญ มันไม่มีประโยชน์อันใดเลย
ทำไมไม่ตอบแทนคุณ ตอนที่ท่านมีสติรับรู้อยู่ในตอนนี้..กลับบ้านหาแม่เถอะนะ
ไม่ต้องกอดท่าน แล้วบอกรักในวันที่ท่านไม่หายใจ..เพราะท่านไม่สามารถลุกขึ้นมาบอกคุณ
ว่าพ่อกับแม่ก็รักลูกเช่นกันได้อีก
ไม่ต้องหาอาหารดีที่สุด แล้ววางไว้หน้ารูปท่าน แล้วจุดธูปบอก เพราะท่านกินไม่ได้..
ไม่ต้องเดินไปเคาะโลง แล้วบอกว่าลูกขอโทษ เพราะท่านไม่สามารถลุกขึ้นมากอด
แล้วบอกว่า ไม่เป็นไรลูก แม่ไม่เคยโกรธลูกเลย
ไม่จำเป็นต้องอ่านบทความซึ้งๆที่ดีที่สุดที่อยากบอกท่าน ในวันที่กำลังจะเอาเปลวไฟเผาร่างท่าน
เพราะท่านไม่ได้ยินแล้ว..
ไม่จำเป็นต้องเก็บเถ้ากระดูกท่านไว้ในบ้าน เพียงเพื่อให้ท่านอยู่กับเรา
เพราะยังไงก็ไม่อบอุ่นเท่า ในวันที่ท่านยังมีชีวิตอยู่..
ทำไมไม่เลือกทำสิ่งดีๆ ในวันที่ท่านมีชีวิตอยู่เพื่อรับรู้
ด้วยความปรารถนาดี
น้ำตาลเผ็ด
ข้อมูลจาก http://prapaisee.com/blog_detail.php?id=33