“ประเดี๋ยวจะสอนธรรมะมันซะหน่อย!” เมื่อพระหม่องกร่างไม่เลิก หลวงปู่ตื้อก็เลยต้องสั่งสอนด้วยธรรมะภาค “ลงมือ” ปฏิบัติ !!

สมัยหนึ่ง “หลวงปู่ตื้อ อจลธัมโม” ได้ออกธุดงค์ร่วมกับหลวงปู่แหวน สุจิณโณ กะว่าจะเดินธุดงค์จากเมืองไทยไปพม่าผ่านทางมัณฑะเลย์ โดยมีจุดหมายปลายทางอยู่ที่อินเดีย

ระหว่างทางที่ยังไปไม่ถึงมัณฑะเลย์นั้น หลวงปู่ตื้อได้ไปติดอยู่ที่เทศกาลงานบุญของชุมชนไทยใหญ่ ซึ่งในปีนั้นได้มีการนิมนต์ทั้งพระไทยใหญ่และพระพม่ามาร่วมทำบุญกัน  ท่านจึงเข้าไปร่วมในงานนั้นด้วย

ปรากฏว่า  ในงานบุญนั้นมีพระพม่ารูปหนึ่งทำตัวเกะกะระรานพระรูปอื่นๆ โดยเอะอะโวยวายว่า กรวยทานที่ให้พระจับสลากเอานั้นไม่เท่ากัน หาว่ากรวยทานของตนได้น้อยกว่าคนอื่น และทำท่าไม่พอใจเป็นอย่างมาก  แล้วพระพม่ารูปนั้นก็เวียนเข้ามาจับสลากอีกสองสามรอบ  เพื่อนพระที่มาด้วยกันต่างก็ห้ามปราม แต่พระรูปนั้นไม่สนใจ ยังจะเวียนจับสลากอยู่อย่างนั้น

 

หลวงปู่ตื้อแอบมองพระพม่ารูปนี้อยู่ห่างๆ หมายตาเอาไว้ว่า “ประเดี๋ยวจะสอนธรรมะมันซะหน่อย!”

จนกระทั่งตกกลางคืน ชุมชนไทยใหญ่จะทำพิธีถวายแสงไฟ ถวายดนตรี  แต่พระพม่ารูปนั้นก็ยังไม่เลิกกร่าง…ทำท่าทางเกะกะระรานคนอื่นอยู่ร่ำไป

หลวงปู่ตื้อเห็นเป็นโอกาสเหมาะเหม็งที่จะสั่งสอนธรรมะ “ภาคปฏิบัติ” ให้กับพระเกเรรูปนั้น ท่านก็เลยแปลงกายด้วยการห่มผ้าจีวรแบบพระพม่า ปลอมตัวเป็นพระพม่าเข้าไปปะปนกับกลุ่มพระพม่าจริงๆ

ขณะที่พระพม่ารูปนั้นกำลังเอะอะโวยวายคนอื่นอยู่นั่นเอง พลันก็มีอะไรบางอย่างพุ่งพรวดออกมาอย่างรวดเร็ว…กระแทกเข้าที่ปลายคางของพระพม่ารูปนั้นอย่างจัง!!

“เปรี้ยง!!” … เสียงเปรี้ยงดังขึ้น พร้อมกับร่างของพระเกเรรูปนั้นที่กระเด็นร่วงลงไปกองกับพื้น…ถึงกับสลบเหมือด!!

ใช่แล้ว…เป็นฝีมือ (หรือฝีหมัด?) ของหลวงปู่ตื้อนั่นเอง!!

ท่านเล็งแม่นมาก…สอยหมัดเข้าที่ปลายคางของพระเกเรรูปนั้นอย่างเป๊ะ  จากนั้นท่านก็แวบหายไปกับความมืด…โผล่มาอีกทีก็แปลงร่างกลับมาเป็นพระไทยใหญ่ไปซะแล้ว

หลังจากที่พระเกเรรูปนั้นโดนสอยลงไปกองกับพื้น พระแทบทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นพระไทยใหญ่หรือพระพม่าต่างก็พูดขึ้นเป็นเสียงเดียวกันว่า “สาธุ!!” … มีเพียงพระพม่าพวกเดียวกับพระเกเรรูปนั้นที่เข้าไปช่วยเอาน้ำล้างหน้าให้ฟื้นขึ้นมา

“หลวงปู่จาม มหาปุญโญ” ซึ่งเป็นผู้ที่ได้ฟังเรื่องนี้จากหลวงปู่ตื้อ ถามท่านว่า

“ทำไมอาจารย์เอามันแรงแท้ครับ?”

“เราสอนธรรมะมัน…จามเอ๊ย!  สอนมันหน่อย…บักพระพม่ามันจะได้รู้ตัวของมันบ้าง!  พอมันลุกขึ้นได้ มันยังจะเอาอีกนะ…เที่ยวหาดูมือคนนั้นคนนี้ … ดีว่ามันมาไม่ถึงเรา!”

“อาจารย์กลัวมันจับได้เหรอ?”

“เปล่า! … กลัวมันมาเจอเราแล้วจะถูกตีนของเราเข้าให้อีกน่ะสิ!”

“มันไม่บาปเหรอ…ท่านอาจารย์?”

“บาปอยู่นะ…จามเอ๊ย!!”

 

 ที่มา : หนังสือ “ด้วยรอยยิ้มอิ่มปัญญา อารมณ์ขันพระอรหันต์”